Jakie są cechy krajobrazu rolniczego?
Główne cechy krajobrazu rolniczego (wiejskiego) w Polsce to:
- duże otwarte przestrzenie
- płaska lub lekko pofałdowana powierzchnia terenu,
- sezonowa zmienność pokrycia terenu,
- niska i rozproszona zabudowa,
- słabe zaludnienie.
Powierzchnia Ziemi wykorzystywana do produkcji rolnej nosi nazwę użytków rolnych.
Podzielić je można na 3 główne grupy:
Grunty orne – tereny wykorzystywane do uprawy różnorodnych roślin, np. zbóż (pszenica, żyto owies, jęczmień), okopowych (ziemniaki, buraki cukrowe), oleistych (rzepak, słonecznik); ważną cechą gruntów ornych jest to, że w ciągu kolejnych lat na tym samym polu mogą rosnąć zupełnie inne rośliny.
Łąki i pastwiska – tereny
trwale porośnięte trawą, wykorzystywane w hodowli zwierząt (bydła, owiec, koni); zwierzęta mogą być wypasane bezpośrednio na polach (pastwiskach) lub karmione
trawą (sianem) zebraną z łąk.
Plantacje, w tym sady – tereny porośnięte tymi samymi roślinami (np. drzewami lub krzewami owocowymi) przez wiele lat; w ten sposób uprawia się m.in. jabłonie, grusze, czereśnie, śliwy, porzeczki, maliny, truskawki.
Na użytkach rolnych pracują ludzie, którzy zazwyczaj są mieszkańcami pobliskich wsi. Wsie to niewielkie jednostki osadnicze, cechujące się niską zabudową o charakterze rozproszonym.
Razem z użytkami rolnymi tworzą one krajobrazy
rolnicze – wiejskie.